Lest a penny

If a single coin is hard to give, what more a broken heart that is close to rot if not surrendered by its maker?

-----------------

 

    Tuwing lalalabas ako ng gate ng Unibersidad ng De La Salle, o madalas tawagin naming 'tapat ng gate 1' para mas specific, madalas kong mapansin ang mga batang pagala-gala sa daan, naghihintay ng mapaghihingian ng barya, o di kaya naman ng mga tira-tirang pagkain ng mga estudyante na naitatapon na lang sa basurahan. 

     Marahil ay napaka-common na nga sa ating mga Pilipino ang makakita ng 'street children'. Pero ang napansin kong pagbabago mula nang umuwi ako ng Pilipinas galing ibang planeta, (ok joke bansa lang. feeling astronaut kasi.) kung dati'y nasa tabi lang sila, naghihintay na abutan mo ng barya, ngayon ay bigla ka na lang kakalabitin sabay sasabihing, 'Ate/kuya, pahingi po ng barya.' Alam mo yung sa halip na maawa ka, baka mainis ka pa kasi bigla ka na lang kakalabitin ng ganun so nakakagulat diba? Kaya nga sa tuwing pupunta ako sa tapat ng gate 1, madalas napapakapit ako sa kung sino man ang kasama ko kapag may mga batang dumadaan daan. HAHA. 

     At dahil nga hindi ako sanay sa ganitong scenario, bagama't naaawa ako sa sitwasyon nila, hindi ko magawang magbigay. Ngunit isang araw; isang hapon na mukhang maganda ang ihip ng hangin, pagkatapos kong bumili ng isang bagay sa tabi-tabi at isosoli na sana ang sukli sa aking mahiwagang wallet, may isang bata na inabangan talaga ako at nanghingi ng barya. No choice ako seympre nakita niyang may barya ako, so binigay ko na. Pagkatapos nun ay may isa nanamang batang lumapit, hindi ko pa nalalagay ang buong sukli sa wallet ko, so binigay ko na rin, hanggang sa may bata nanaman na nanghihingi. So syempre abuso na yun kaya hindi na ko nagbigay. Baka yung buong street children sa tapat ng gate 1 eh magsama sama at ubusin pa mga barya ko. Dejk. haha.

     So anyway, hindi naman ako nagsisisi na nagbigay ako, hindi dahil sa kakaunting piso lang naman yun, kundi nakakatuwa yung mga mukha ng mga batang ngumingiti kapag binigyan mo sila. Sa katunayan nga dapat pagkain ang iabot natin sa kanila hindi pera, pero sorry naman wala akong pagkain nun so tig-pipiso na lang muna. Sa mga sandaling iyon, napaisip ako; hindi naman sila nakakatakot, (OA lang talaga ako.) mga bata din sila na naghahanap ng malalapitan, mapaghihingan ng tulong, at mapaghahanapan ng munting kasiyahan.

     Ngayong magpapasko na, naisip na ba natin kung gaano tayo kamahal ng Diyos at ipinadala niya ang kanyang anak upang tayo, na nuo'y marurungis at tila walang patutunguhan ang buhay ay magkaroon ng masaya at masaganang buhay? Tayo na hiwalay man, o walang pamilya ay bingyan nya ng karaptang tumawag ng 'Ama'? Puro regalo, kainan, inuman, sayawan, or kung ano-ano pang mga kamunduhang gawain na lang ba ang naiisip nating gawin ngayong pasko? Kung babalikan natin ang napakahaba kong sinabi kanina, kung hindi nating kayang magbigay ng kahit isang centimo man lang, paano natin masisiguradong kaya natin ibigay ang puso natin sa Panginoon? Kung sa napakaliit na tulong na iyon, marami ka ng napasaya, paano pa kaya si Hesus na nagpapako sa Krus upang tubusin tayo sa ating mga kasalanan at para tayo'y matawag niyang mga anak? Alam ko na walang sino man, ang makakapantay sa pagmamahal na ito, pero ang sabi nga, "Therefore be imitators of God, as beloved children; and walk in love, just as Christ also loved you and gave Himself up for us, an offering and a sacrifice to God as a fragrant aroma." (Ephesians 5:1-2) 

     Kaya kung alam natin sa ating sarili na tayo'y mga anak na ng Diyos, marapat lang na marunong tayong mag-abot ng kahit kaunting tulog. "It's better to give than to receive", 'diba nga? At sa mga tao naman na hanggang ngayon, naghahanap pa rin ng munting kasiyahan sa mundong ito, bakit hindi mo subukang kalabitin, tumawag, at humingi sa Panginoon? Hindi lang munti ang matatanggap mo, kundi umaapaw na pagpapala. bénédictions de débordement

-----------------

*Photo credits to the owner | For personal use only

  Source: http://farm2.staticflickr.com/1166/1251113480_fe0d1a3630_o.jpg

His rescue

Isang tulang isinulat ng nag-iisip habang nakatambay sa library. Kayo na po bahalang intindihin. HAHA :3

-------------

How far can we go?

In this murky road with no precautions,

In this endless path thought to be no light,

Till when shall we see its depth?

How high can we soar?

In this mountain filled with rocks to thwart us,

In this tower of countless stairs,

How long our endurance is, I ask

How far can God seem to be?

What else should we let go just to reach him?

Or if one clueless person would ask,

How far have we deserted our faith?

Hindi matitinag, hindi masisira

'To be a Christian is to walk on a field of thorns. It is carrying the weight of the cross with Christ. But guess what, this battle ground is nothing compared to the glory of God that awaits.'

   Isang pagsubok, isang digmaan. Madalas nakakapagod na-- nakakapanghina. Yung tipong naisisgaw mo na habang nakatingin sa taas, 'Ayoko na! Ano bang klaseng buhay 'to?' Nasisisi natin ang Diyos. Lahat tayo guilty dito, kasi lahat tayo nakakaranas ng paghihirap. Ngunit bakit nga ba? Bakit ba napakahirap ng buhay? Bakit araw-araw na lang, para tayong isasabak sa hunger games? Mabuti pa nga siguro yun eh, kasi pwede kang magpatalo; pwede kang sumuko kapalit ng buhay mo.
 
   Emosyonal, pinansyal, o spiritual na problema man yan, sa isang panalangin, lahat pwede mabago; lahat pwedeng malutas. Kung ang pakiramdam mo'y binagsakan ka na ng langit at lupa, isama mo na pati buong kalawakan, habang iniisip na tinalikuran ka na ng Diyos, kapatid, may I ask you, nasaan ka nung pinako sa Krus ang Panginoon? Nasaan ka nung sinabi niyang 'It is done', na ang ibig sabihin, LIGTAS KA NA? O kung masyado ng malayo ang loob mo sakanya at marahil, siguro, baka, hindi mo ko maintindihan, kilala mo ba talaga, ang diyos na sinasamba mo?

   Sigurado ka ba sa diyos na sinasamba at dinadasalan mo? Yan ang madalas na problema. Nanghihina tayo kasi pakiramdam natin, wala naman talagang sasalo sa'tin tuwing nahuhulog na tayo. Eh pano nga ba natin mararamdaman yun kung ni isang pangako yata ng Panginoon hindi natin alam? Okay, so yung gasgas na John 3:16? Gasgas man siya sa pandinig, pero kahit kailan hindi inaamag. Marahil ay balewala na lang 'to sa karamihan. Bakit? Kasi hindi naman naiintindihan. Sino ba yung Messiah na sinasabing magliligtas sa sangkatauhan? Si Hesus diba? Siya lang at wala ng iba. Hindi isang gawa sa kahoy o kung ano mang mamahaling bagay na hanggang ngayo'y nakabitin pa rin sa Krus. Paminsan natanong ko sa aking munting pag-iisip, "hindi ba't nabuhay na muli si Kristo? 'Diba na sakanyang trono na muli siya kasama ng kanyang Ama? "Eh bakit may mga tao pa rin na gustong-gusto pa yata siyang nahihirapan?" Hello, sana naman maisip natin, isa siyang Diyos, Hari ng mga hari, tapos id-display lang natin na may kasama pang dugo para madrama? Nakakiyak lang talaga; tapos hahawakan pa ng mga tao, luluhuran, pupunasan. Uhm, excuse me lang po, God is spirit, and His worshipers must worship Him in spirit and in truth. Eh kung gagawin natin yun, para lang tayong sumamba sa lupa. IDOLATRY, in short. Iniiwasang topic ng iba, pero wala eh, dun pa rin ang bagsak nun.

   Paano naman yung mga Kristyano na nga, pero parang mas lalo pang nalulugmok sa kahirapan? Yung parang, onti na lang magsisisi na tayo na tinanggap natin si Hesus bilang ating Panginoon at tagapagligtas. Well, bilang isang anak ng Panginoon, dapat lang na kilala rin natin ang ating kaaway. Spiritual enemy, is what I mean. Hindi yung mga taong kinaiinisan natin. Si Satan, to be precise. He finds no delight when we surrender our lives to God. Nawawalan kasi siya ng kakampi. He is full of greed. Gusto niya sakaniya lahat. Kaya ayun, pilit na sinisira ang relasyon natin sa Panginoon. Hindi titigil magpatong ng mga problema hangga't bumitaw ka na-- hanggang sa makalimutan mo na yung mga ginawa sa'yo ng Diyos na tapat at buhay.

   Ephesians 6:10-18. Put on the full armor of God. Wag nating sasayangin yung kaligtasang pinagkaloob niya sa'tin. Be strong in the Lord and his mighty power. Wag tayong bibitaw, kasi sayang eh. Sayang naman kung mabubura pa yung pangalan natin sa Book of Life. Sayang yung mga pangako ng Panginoon na pinaghawakan natin kung hindi tayo tatagal hanggang sa huli.

   Pera? Philippians 4:19. God shall supply all our needs. He will provide food on our table, so wag tayong OA kung wala na tayong bigas. HAHA.
   Young love? kapatid, ipagpapalit mo ba ang Panginoon sa isang lalaki/babae lang? Marami pang oras para dyan. Ang tunay na pag-ibig ay nakakpaghintay, and it's gonna be worth it once you overcome this struggle. Mahirap, oo, kasi hindi mo naman mapipigilan ma-inlove. Kahit nga ako mismo nahihirapan na. Although yung sakin naman kasi, I have the assurance na it is God's will, but nevermind me I know I still have to pray and fast for it. So anyway, wag tayong padalos-dalos. Hingin natin yung plano ni Lord, and syempre, mas mabuti na may parents' consent. Mahirap magsisi sa huli. 'Honor your mother and father' ika nga, so wag natin silang lolokohin.
   School works? Isang araw lang naman yung hinihingi ng Panginoon sa buong linggong busy tayo. Maaaring tambak ka na ng gawain kaya pati ba naman yung isang araw na yun kalimutan mong paglaanan ng oras si Lord. Put God first before anything else, people. I-try niyo, everything will move accordingly. Inuna mo siya eh, so uunahin ka din niya. Gusto mo ba na kalimutan ka din niya? Mahirap yun, apart from Him we can do nothing. Kaya nga eto ako, dahil hirap na hirap na sa napakadaming problema sa buhay, nagttype na lang ng aking mga hinaing.

   Wag tayong susuko, wag tayong bibitaw, wag nating kalimutan yung ginawa ng Panginoon para sa'tin. Kapit lang kapatid, marami pa tayong pagdadaanan, pero tandaan natin, may hangganan ang lahat ng ito. May HEAVEN na naghihintay sa lahat ng naniniwala, nagmamahal, at sumusunod sa Diyos. Malay niyo, paggising niyo na lang kinabukasan, makita niyo si Lord with His arms open wide, saying: 'Well done, my good and faithful servant!' - Matthew 25:21; Pero sa ngayon, wag muna Lord. Kailangan pa po ako ng maraming tao. HAHAHAHA.

Ang inyong lingkod,
Munting Pastol

Reaksyon: Bayaning 3rd World

 Gabay para sa mga estudyanteng hirap gumawa ng reaksyon. Paalala, copy-pasting will haunt you to death. 

--------------

Sa introduksyon pa lamang ng pelikula, makikita ang iba’t-ibang pambansang bagay, hayop, at pagkain na nagrerepresenta sa ating bayan. Sa huli ay ipinakita si Rizal bilang ‘national hero’. Ngunit bakit nga ba siya’y tinawag na bayaning 3^rd world?

“Sino si Rizal? National hero. The great Malayan.  Ang natatanging Indio bravo.” Ito ang ilan sa mga salitang nabanggit ni Ricky Davao sa pelikula. Mula pagkabata ito ang tinuro sa’tin. Si Rizal ay ang ating pambansang bayani. Siya ay isang Indio na nagbuwis ng buhay para sa bayan. Karapat-dapat nga ba siya sa katawagang iyon gayong mga Amerikano ang pumili sakaniya at hindi tayong mga Pilipino? Gaya ng nabanggit sa pelikula, “kung kasalanang pagdudahan ang pagkabayani ni Rizal, mukhang magkakasala ka”. Marahil ay oo, isa na’ko sa nagkakasala.

“Ako ay isang katoliko, at sa relihiyong iyon, nais kong mabuhay at mamatay.” Isang isyung usapin patungkol sa buhay ni Rizal ay ang pagbabalik loob niya sa simbahan sa pagsusulat ng liham ng gabing bago siya mamatay . May nagsasabing genuine ang teksto, pero kadudaduda ang pirma. 

Nakakalungkot isipin na may mga taong wala sa kanilang tamang pag-iisip, na pati si Rizal ay ginawang diyos. Para sa’kin ay isa lamang siyang tao gaya natin. Oo, madami siyang nagawa kumpara sa iba. Pero hindi ba, tao din siya, nagkakamali. Hindi siya perpekto. Hindi siya Diyos.

Bukod sa nabanggit na si Rizal bago patayin ay kalmado at posturang-postura na tila’y walang nangyayari. Nakakagulat ding malaman na may asong nakasama sa eksena. Ito ay marahil isang pruweba na ‘dog is a man’s best friend’.

 “Ang isang bansang walang bayani ay isang bansang walang kasaysayan” Ito ang linyang makabuluhan na alam kong hindi basta basta sang-ayunan. Naniniwala ako na ang isang bayani ay sumisimbolo sa katagumpayan, nakamit na layunin, at kalayaan ng isang bayan, ngunit hindi ang kasaysayan nito. Kung iisipin, hindi ba’t mayroon tayong mga katutubong nanirahan bago pa man dumating ang mga espanyol?

Hindi ko rin masyadong nagustuhan ang isyu tungkol sa relasyon ni Rizal kay Josephine Bracken. Ang pagsasama ng dalawang taong nag-iibigan sa isang bahay na hindi kasal ay isang kasalanan sa simbahan. Naniniwala akong alam ni Rizal iyon, ngunit bakit pa rin niya ginawa? Talaga bang tinalikuran na niya ang kaniyang relihiyon? Pati pagsusuot niya ng rosary bago mamatay ay napag-usapan sa pelikula. 

Maraming isyu, kontrobersiya, at katanungan na hanggang ngayon hindi pa rin nasasagot, maliit man ito o malaki. Ngunit kung ano man ang katotohanan sa likod ng lahat, iilan lang siguro ang nakakaalam. At gaya nga ng sabi, ‘kanya-kanyang Rizal’. Lahat tayo’y may iba’t-ibang pananaw o persepsyon sa buhay ni Rizal. Ang iba’y maaring duda sa pagkabayani, ang iba nama’y hanggang ngayon ay hangang-hanga pa rin. 

Kung ako ang tatanungin, oo humahanga ako sa naging buhay ni Rizal. Isa siyang taong may taglay na talino; isang taong may wagas na pagmamahal sa bayan; at isang taong nangarap na makamit ang kalayaan. Hindi man niya naipagtanggol ang bayan gaya ng nila superman, batman, spiderman, o kahit sino pang fictional superhero, siya’y nananatiling inspirasyon ng mga Pilipino na dati’y tinatawag na Indio.

Gulong ng palad

'While others complain of their country's false governance, some struggles from the uproar of endless war.'

Elite gets the benefit; the unprivileged suffers

     Marami sa atin ang iniisip ang kakulangan ng gobyerno sa ating bansa, at kahit sa'n ka tumingin, makikita na ito'y hindi kathang isip lamang.
     Pagtaas ng kuryente, tubig, gasolina; mga bata/matatandang palaboy (yung bigla bigla na lang sasakay ng jeep at magbibigay ng mga sobre, hihingi ng kaunting pera man lang); pagkakaroon ng agawan sa mga orihinal na sakop ng Pilipinas;-- Iyan lamang ang ilan sa mga nakbabahalang isyung panlipunan sa lugar natin.
     Puro problema, reklamo, at petisyon. Habang tayo'y nabubuhay sa paulit-ulit na takbo ng ating bansa, may mga taong naghihirap at nagdudusa sa kabilang panig ng mundo.
     And hindi matapos tapos na gyera sa pagitan ng Palestine at Israel ay isa sa pinakakontrobersyal na usapin ng UN.
    Hindi ko sinasabing tumulad tayo sa kanila at bumalik kung saan napakahirap mahanap ng malayang paglathala ng saloobin. Sa halip, magpasalamat na lang muna tayo at natatamasa natin ngayon ang ating kasarinlan. Mahirap ang walang bansang nauuwian at kinikilala. Mahirap ang walang kulturang maipagmamalaki.
    Ang kaunlaran ay nagsisimula sa mabuting pangarap. Kung ano ang meron ta'yo ngayon, ibahagi natin ito sa mga sawing palad unang-una sa pamamagitan ng panalangin. 'For the prayer of the righteous is powerful and effective.' - James 5:16
   
    Okay, mukhang nawawala nanaman ako sa topic. Ang sabi ko kasi tungkol sa WAR eh, nadamay pati Pilipinas. HAHA. Kbye.